با ربط و بی ربط

در آفرینش یک اثر هنری دو مطلب از اهمیت والایی بر خور دار است : اول آن که چه
می گوییم ودوم آن که چگونه می گوییم
بسیار دیده ایم افرادی را که از روابط که متاسفانه اغلب غالب بر ضوابط است استفاده می کنند و با به خدمت گرفتن امکانات اما خالی از اندیشه و محتوا آثاری را خلق می کنند که از جنبه دیداری و شنیداری بسیار زیبا هستند اما این آثار حرفی برای گفتن ندارند . می بینیم که خالق این آثار بسیار زیبا می گویند ولی چیزی که می گویند , در برخی موارد حتی ارزش گفتن هم ندارد . اما باز باید تاسف خوریم از این که افرادی که حرف های زیبایی برای گفتن دارند , و نیز به شیوه های زیبا گفتن نیز آشنا هستند غالبا از امکانات به دور می باشند و برای نشر احساسات و عواطف و نظرات خود باید زحمتی دو چندان را متحمل شوند. چون حرف حق می زنند و حرف حق همیشه تلخ است
یادمون نره خیلی از ما حرفای قشنگ زیادی داریم که بزنیم و زیادم از این حرفا می زنیم اما کمتر مخاطب جذب می کنیم . بفرما و بشین و بتمرگ هر سه یه مفهومی رو تداعی می کنند . ای کاش سعی کنیم که یاد بگیریم این حرفای قشنگمون رو حروم نکنیم و قشنگ بزنیم
عمریه که ما زانوی غم بغل گرفتیم که ای وای دارن به ما تهاجم فرهنگی می کنن . اون وقت خودمون با این فرهنگ غنی ایرانی و اسلامی , البته اسلامی به معنای واقعی نه اسلامی که الان داریم پیاده می کنیم و از اسلام واقعی تنها جز نامی چیز دیگری را به میراث نبرده است نشسته ایم و بروبر نگاه می کنیم !!! چرا یه دفعه ما به اونا تهاجم فرهنگی نکنیم ؟!
پس همیشه دو چیز را از یاد نبریم :
1- چه بگوییم ؟ 2- چه طوربگوییم ؟
عرفان چشمه